Waarom vrouwen met geweldservaringen daarover zwijgen

Minister Leers beweert voortdurend dat de procedure van toelating van asielzoekers nog sneller zal moeten verlopen.

Het is dan van belang dat mensen praten. Daar zien wij een probleem voor vrouwen met seksueel geweldervaringen.

Zij zwijgen in een context waarin praten moet.

Medisch antropologe Marian Tankink heeft een promotie-onderzoek verricht naar het zwijgen van vluchtelingenvrouwen met seksueel geweldervaringen.* Die ervaringen dragen zij als een groot geheim bij zich. Of zoals Tankink het formuleert: 'Die ervaringen dragen zij als een onontplofte bom met zich mee.'

1. Zij zwijgen uit schaamte: u kunt iedere dag voorbeelden lezen van slachtoffers die nu pas durven te vertellen dat ze tientallen jaren geleden misbruikt zijn door priesters.
2. Zij zwijgen omdat praten sociale zelfmoord zou betekenen. Hun omgeving zou het niet accepteren , hun man zou ze verstoten en de kinderen van ze afpakken.
3. Ze zwijgen uit angst  voor nieuw geweld van de kant van hun man, om hun te “straffen”, of om zich te wreken op de dader(s).
4. Zij zwijgen omdat ze zich nog niet veilig kunnen voelen. Zij hebben het vertrouwen in de medemens verloren. Kunnen ze hun gesprekpartner dan wel vertrouwen?

De IND vraagt om een geloofwaardig, consistent en coherent verhaal. Het zal duidelijk zijn dat de gangbare procedure niet toepasbaar is voor deze vrouwen. Deze groep asielzoeksters heeft meer tijd en deskundige aandacht nodig.

*Marian Tankink, Over zwijgen gesproken, Pharos Uitgeverij, 2009