Verklaring vrouwen tentenkamp Osdorp tijdens RTG Den Haag

Goedenmiddag, Dank u wel dat wij hier kunnen spreken. Mijn naam is Sandure Omar.

Ik vertegenwoordig de 15 vrouwen die in het kamp aan de Notweg in Amsterdam zitten. Wij, de vrouwen, komen uit Somalië, Ethiopië en Eritrea. De reden dat wij ons land zijn ontvlucht is omdat wij geen keuze hadden:

Somalië
In Somalië duurt de burgeroorlog al 20 jaar, vrouwen worden verkracht en vermoord. Wij zijn ons land ontvlucht omdat het overal onveilig is, mensen worden vermoord, vrouwen worden verkracht en vermoord.

Het verhaal van één van ons:
Mijn vader en mijn broer zijn gesneuveld in de oorlog. Mijn oudste dochter, die ik heb gekregen toen ik 17 was, is verdwenen. Ik weet niet of ze nog leeft! Mijn man is verdwenen. Ik ben achtergebleven met mijn moeder en mijn andere kind.

Als vrouw alleen heb ik geen mogelijkheid van bestaan. Ik heb mijn moeder en mijn kind achtergelaten om hier asiel te vragen. Ik kan niet terug, omdat ik bij terugkomst direct wordt aangehouden en waarschijnlijk vermoord. De regering in Mogadishu accepteert niet dat ik, als vrouw, ben weggegaan. Ik kan niet terug en ik wil leven in veiligheid. Een normaal leven.

Ethiopië
Alle vrouwen in het kamp uit Ethiopië behoren tot het Oromo volk. De Oromo, een grote minderheidsgroep in Ethiopië, worden in de afgelopen 20 jaar, door de verschillende regeringen, vervolgd en vermoord. Veel rapporten, o.a. van Human Rights Watch en Amnesty International hebben aangetoond dat de onderdrukking in Ethiopië groot is, 50.000 mensen zitten in de gevangenis.

Het verhaal van één van ons:
Ik ben getrouwd met een Oromo. Mijn man zat 8 jaar in de gevangenis. Terwijl hij gevangen zat, ben ik verkracht. Ik heb een kind dat niet door mijn man wordt erkend. Toen hij vrij kwam ben ik met mijn man naar Malta gevlucht en van daaruit naar Nederland. Mijn man heeft mij geslagen, verkracht en verstoten. Door de IND zijn wij in twee verschillende kampen geplaatst en daarna weer samen naar Malta gestuurd. Mijn man zit daar nu in de gevangenis. Ik ben teruggevlucht naar Nederland. Ik kan nergens heen, ik kan niet terug naar Ethiopië omdat ik Oromo ben en mijn man mij verstoten heeft. Ik wil leven in veiligheid. Een normaal leven.

Eritrea
In Eritrea is geen vrijheid van religie.
De vrouwen in het kamp uit Eritrea behoren tot christelijke minderheden, hun religie is Pentacost of Jehova-getuige. Wij worden vervolgd vanwege onze religie. Als we teruggaan, worden we gevangen genomen, mishandeld en vermoord. Zoals al met velen van ons gebeurd is.

Nog een verhaal van een Eritese vrouw:
Ik ben geboren in Eritrea. Mijn moeder is met mij naar Ethiopië gegaan en heeft een andere man genomen. Wij zijn moslim. Ik ben in Ethiopië verkracht en heb twee kinderen. Een ongetrouwde vrouw met kinderen wordt niet geaccepteerd. De man van mijn moeder heeft mij verstoten en wil mij vermoorden. Ik ben gevlucht, ik weet niet waar mijn kinderen zijn. Ik kan niet terug want dan word ik vermoord. Ik kan nergens heen. Ik wil leven in veiligheid. Een normaal leven.

Mijn eigen verhaal:
Ik kom uit Ethiopië. Ik ben met mijn familie naar Qatar verhuisd. Daar ben ik op mijn 12^e jaar verkracht. Mijn familie heeft mij verstoten. Ik heb ernstige lichamelijke en geestelijke klachten. In Nederland werd mijn verhaal niet geloofd, ondanks de brief van een arts die bevestigd dat ik dringend psychische hulp nodig heb. Ik kan nergens heen.

Op één na, zijn wij allen hier als alleenstaande vrouwen. Wij hebben onze familie en kinderen achtergelaten. Wij zijn slachtoffers van oorlog en geweld. Velen van ons hebben seksueel geweld ondergaan, waaronder besnijdenis. Als vrouw kunnen wij niet op straat wonen, we zijn niet veilig. Wij lijden onder de regen en de kou. In het kamp is geen verwarming. We zijn allemaal ziek, we kunnen niet goed slapen. Wanneer we onze menstruatie hebben, kunnen we ons niet wassen. Wij willen een veilige plaats waar we samen kunnen verblijven. Wij willen erkenning van onze situatie, dat we niet terug kunnen naar ons land van herkomst. Wij willen leven in veiligheid. Wij willen een normaal leven.